نيك انديشي و خيرخواهي براي زنان و كودكان ، حكم فطرت و مورد قبول و پذيرش همه انسان هاست ، خصوصاً اگر زنان و كودكاني باشند كه از خانواده نجيبان و بزرگ زادگان باشند. اگر كسي اين حكم فطرت را زير پا نهاد بايد به او تذكر داد، اما اين براي كسي است كه خود اسير چنگال پست فطرتان و سفلگان بيرحم نباشد، ولي امام (ع)كه مظهر غيرت اللّه بود در حالي كه خون از سر وروي مباركش مي چكيد و رمق چنداني نداشت هنگامي كه سپاهيان دشمن رو به خيمه ها نهادند به فكر زنان و كودكان اهل حرم بود و فرياد زد. شمر گفت : اي پسر فاطمه ، چه مي گويي ؟ امام (ع) فرمود:

«انا الذي اقاتلكم وتقاتلوني والنساء ليس عليهن جناح فامنعوا عتاتكم و طغاتكم و جهّالكم عن التعرض لحرمي ما دمت حيّاً؛ من هستم كه با شما مي جنگم و شما با من مي جنگيد، زنان داخل در نبرد نيستند. پس سركشان و طغيانكاران و نادان هايتان را از تعرض به حرم من باز داريد تا من زنده ام .»