مكه حرم امن الهي است و بر اساس احكام اسلام هيچ كس حق ندارد در محدوده حرم الهي متعرض ديگران شود.

امام (ع) براي اين كه زير بار بيعت يزيد نرود، راه مكه را در پيش گرفت و مدت چندماه در آن جا درنگ فرمود تا ايام حج فرا رسيد و احرام حج پوشيد. اما وقتي ديد دشمن بركشتن او تصميم قطعي دارد اعمال حج را نيمه كاره گذاشت و لباس احرام را از تن درآورد و نيت حج را به عمره تبديل كرد تا مبادا خون امام معصوم در سرزمين امن الهي ريخته شود، زيرا امام حسين (ع) خود بهتر از هر كسي مي دانست كه حرمت اين حرم با هر تدبيري كه شده بايد حفظ شود.

لذا وقتي كه ابن عباس گفت : اي پسر رسول خدا، شنيده ام از مكه مي خواهي بيرون بروي و عزم عراق داري ، تو مي داني كه آنها اهل نيرنگ هستند، در مكه بمان .امام (ع) فرمود:

«لان اقتل وَالله بمكان ٍ كذا احب الي ّ من ان استحل بمكّة ؛ بي شك اگر در چنين مكاني كشته شوم نزد من بهتر از آن است كه حرمت مكه (با كشته شدن من كه حجت خدايم ) پايمال شود.»

در جاي ديگر به ابن الزبير فرمود: «و اللّه لئن اقتل خارجاً منها بشبر احب الي ّ مِن ْاقتل داخلا منها (او فيها) بشبر؛ به خدا قسم اگر يك وجب بيرون حرم كشته شوم براي من دوست داشتني تر از آن است كه يك وجب داخل حرم باشم .»

جالب است كه سال ها بعد از واقعه كربلا مردي از اهل عراق از «ابن عمر» درباره احكام شرعي كسي كه در حال احرام ـ در سرزمين مكه ـ ملخ و مورچه و شپش را بكشد سؤال كرد. او ـ با همه خباثتي كه داشت ـ گفت : عجب از مردمي كه پسر دختر پيغمبرشان را مي كشند و درباره كشتن اين چيزهاي حقير سؤال مي كنند.