هميشه كساني كه با مقاصد حقير دنيوي دست به حركتي مي زنند درصدد آن هستند كه به هر قيمت و با هر وعده دروغيني كه شد جماعت را با خود همراه كنند. اما امام حسين (ع) چون قصدش خيرخواهي براي همگان است چيزي را از كسي كتمان نمي كند، لذا بدون هيچ توضيحي اضافي به بني هاشم مي نويسد:

«فان ّ من لحق بي منكم استشهد ومن تخلّف لم يبلغ مبلغ الفتح والسّلام ؛ هر كس از شما به من بپيوندد شهيد خواهد شد و هر كسي تخلف كند به گشايشي نخواهد رسيد.»

چنانچه هنگامي كه خواست از مكه به طرف كوفه حركت نمايد فرمود: «من كان باذلاً مهجته و موطناً علي لقاء اللّه نفسه فليرحل معنا؛ يعني هر كس حاضر است خون عزيزش را ارزاني كند و خويشتن را آماده ديدار حق تعالي كرده است با ما كوچ كند.»

اما در همان حال ، وقتي كه اشخاصي را براي همراهي با خويش لايق مي ديد با اصرار زياد از آنها براي حضور در كربلا دعوت مي فرمود. زهير بن قين يكي از اين اشخاص است كه رابطه خوبي هم درباره اهل بيت : نداشت ، ولي امام (ع) از او شخصاً دعوت كرد. امام (ع) با همين منطق بود كه در شب عاشورا بيعت را از دوش همگان برداشت .