رسالت تبيين «مكتب » و تصحيح باورهاي مردم در مسائل عقيدتي و بينشي ، برعهده «امام » است . امامان با سخن و عملشان هم صورت صحيحي از اعتقادات را ترسيم مي كنند، هم با انحرافات عقيدتي مقابله و مبارزه مي كنند. اين كه توحيد ناب چيست و خداباوري و عقيده به مبدأ و معاد چه نقشي در زندگي دارد و شيوه انبياء و مرامشان كدام است و تداوم خط رسالت در قالب «امامت » چگونه است و دين چيست و اهل بيت (ع) كيانند و چه مسئوليتي دارند و وظيفه امت در مقابل امام چيست ، همه و همه جلوه هايي از «پيامدهاي اعتقادي » عاشورا است ما اگر به قيام سيدالشهدا از اين ديدگاه بنگريم ، درس هاي عظيمي را خواهيم آموخت و عاشورا را كلاس درسي خواهيم يافت كه در سخنان امام و عاشوراييان ، متجلي است .

حتي رجزهاي اصحاب امام و خطبه هاي امام و اهل بيت چه قبل از شهادت و چه در مقطع اسارت ، پر از نكته هاي عقيدتي است . علاوه بر بعد نظري و تبين خطوط اصلي و روشن دين ، تجلي اين باورها در عمل آنان ، جلوه ديگري از بعد اعتقادي است . مثلاً «توحيد» را نه صرفاً از بعد نظري ، بلكه عبادت و اطاعت را نيز در صحنه عاشورا و انقلاب امام حسين (ع) مي تواند ديد و اين ، بس آموزنده و تاثير گذارتر از جنبه فكري و ذهني مسئله است .

عقيده به خدا و قيامت ، نه تنها به صورت يك باور خشك و ذهني ، بلكه منشأ اثر در زندگي فردي و اجتماعي مسلمان مطرح است و تلاش هاي او را حتي در صحنه مبارزه ، جهت مي دهد. اعتقاد به امامت نيز نه صرفاً در حد يك بحث كلامي و احتجاج هاي قرآني و حديثي در مورد اين كه پس از پيامبر، چه كسي خلافت دارد، بلكه به عنوان نظام سياسي و پذيرش ولايت پيشواي صالح و خط مشي منطبق بر قرآن و سنت رسول و اين كه چه كسي شايسته زمامداري امت اسلام است ، مطرح است .

جايگاه پيامبر و اهل بيت در جامعه اسلامي نيز از همين زاويه قابل طرح است و نيز اصل مسئله رسالت حضرت محمد و قرآن و وحي و شفاعت هر كدام به نحوي كه داراي پيام است ، در نهضت عاشورا مورد مطالعه قرار مي گيرد.