بين امام حسين (ع) و معاويه در مورد قطعه زميني در مدينه نزاع و كشمكش شد و سرانجام امام حسين (ع) به او فرمود: بايد يكي از اين سه راه بپذيري يا حق من در اين زمين را خريداري كني يا آن را در اختيار من بگذاري يا ابن عمر و ابن زبير را بين من وخود داور كني . اگر هيچ كدام از اين سه پيشنهاد را نپذيرفتي كار تو، به «حلف الفضول »منتهي مي شود. سپس امام حسين (ع) در حالي كه خشمگين بود برخاست و از نزد معاويه دور شد و در مسير راه چند نفر را ديد و آنها به او قول دادند كه اگر معاويه حقت را نداد ما طبق برنامه «حلف الفضول » تو را براي گرفتن حقت حمايت مي كنيم گر چه با كشيدن شمشير از نيام باشد. اين خبر به معاويه رسيد او از پي آمد وخيم آن هراسناك شد و براي امام حسين (ع) پيام داد كه شخصي را بفرست تا حق تو را بگيرد.

نظير اين حادثه در مورد امام حسين (ع) و وليد بن عتبه رخ داد. امام حسين (ع) به او فرمود: سوگند به خدا يا بايد حقم را بدهي و يا شمشير از نيام بركشم در مسجد از افراد«حلف الفضول » كمك مي گيرم وليد پس از اطلاع از تصميم قاطع حسين (ع) تسليم شد و حق او را داد و او را از خود راضي نمود.