در زمان خلافت عثمان ، كه او در آغاز محرم سال بيست و چهار هجري بر مسند خلافت نشست و حدود دوازده سال خلافت كرد، حسين (ع) دوران جواني را مي گذراند و همواره با پدر و برادر بود و هرگز خلافت عثمان را نپذيرفت و در فرصت هاي مناسب به آن اعتراض مي كرد. از جمله هنگامي كه عثمان ابوذر را به ربذه تبعيد كرد. با اين كه عثمان دستور اكيد داده بود كسي به بدرقه ابوذر نرود، علي (ع) همراه جمعي از ياران و از جمله امام حسن وامام حسين (ع) به بدرقه ابوذر شتافتند و هر يك خطاب به ابوذر سخناني گفتند و امام حسين (ع) با دستگاه خلافت عثمان به مخالفت بر مي خيزد و از كردارهاي ابوذر تقدير مي كند، و آشكارا مخالفت خود را با روش عثمان اعلام مي دارد. پس از كشته شدن عثمان مسلمانان در مدينه ، با حضرت علي (ع) بيعت كردند و آن حضرت زمام امورخلافت را بدست گرفت آن حضرت در سراسر اين عصر با حوادث تلخ روبرو شد. از جمله سه جنگ داخلي بزرگ يعني جمل ، صفين ، نهروان كه هر سه در خلافت ايشان رخ داد.حسين (ع) در تمام اين حوادث سايه به سايه پدرش حضرت علي (ع) حركت مي كرد.بازويي پر توان و ياري مهربان براي پدر بود و در امور سياسي ، اجتماعي ، اقتصادي ،قضايي و نظامي در صف اول ياران علي (ع) قرار داشت و شب و روز براي رفع مشكلات گوناگون مردم ، در خدمت پدر تلاش مي كرد. امام حسين (ع) در جنگ جمل ، صفين ونهروان از رزمندگان پيشتاز و قهرمان سپاه پدرش حضرت علي (ع) بود. او و برادرش امام حسن (ع) همچون دو بازوي پر توان براي پدر بودند و چون سربازي جان بر كف ، ازحريم پدر دفاع مي كردند. امير مؤمنان علي (ع) مراقب بود كه به آنها صدمه اي نرسد و هميشه مي فرمود: «براي حفظ نسل رسول خدا (ع) مراقب آنها باشيد» امام حسن (ع) بعد از شهادت پدر ده سال امامت كرد. در اين مدت فراز و نشيب هاي بسياري رخ داد.امام حسين (ع) در تمام اين مدت از ياران مخلص برادرش امام حسن (ع) بود و او را امام مي دانست و از او پيروي مي كرد تا آن جا كه به فرموده امام صادق (ع): «امام حسين (ع) به خاطر احترام و تجليل از مقام برادرش امام حسن (ع) هرگز جلوتر از او راه نرفت و در سخن گفتن از او پيشي نگرفت .» حتي در ماجراي صلح امام حسن (ع) با معاويه ، امام حسين همچنان در كنار برادر بود، تا آن هنگام كه مزدوران معاويه امام حسن (ع) رامسموم كردند و امام حسن (ع) وصيت هاي خود را به برادرش امام حسين (ع) نمود، واسرار امامت را به او سپرد.