امام حسين (ع) پس از رحلت پيامبر (ص) با حوادث بسيار تلخ و جانسوزي مانند ماجراي غصب خلافت ، ماجراي شهادت جانگداز مادرش حضرت زهرا (ع)... رو به روگرديد. آن بزرگوار در اين عصر سايه به سايه پدرش در ابعاد گوناگون ، از حريم حق دفاع مي كرد و همدم و شريك غم و اندوه پدر بود. از هر فرصتي مناسب به مبارزه با طاغوتيان و باطل گرايان بر مي خاست ! موضع گيري امام حسين در برابر ابوبكر و عمر، هم چون موضع گيري برادرش امام حسن (ع) بود. در اين عصر، حسين (ع) و حسن كه دوران كودكي را مي گذراندند، همراه مادرشان حضرت زهرا (ع) براي مطالبه فدك ، نزد ابوبكررفتند و به عنوان شاهد، گواهي دادند كه فدك ، از آن فاطمه (ع) است به گونه اي كه ابوبكرگواهي آنها را پذيرفت ، ولي با مداخله عمر گواهي آنها نقض گرديد. ماجراي اذان گفتن بلال حبشي به تقاضاي حسن و حسين (ع) در عصر خلافت ابوبكر بيانگر آن است كه امام حسين (ع) همراه برادرش حسن (ع) از هر فرصتي ، ناخشنودي خود را از حكومت ابوبكر، آشكار مي ساختند و به او اعتراض مي كردند. يكي از موارد شركت حسن و حسين (ع) در اعتراض به حكومت ابوبكر اين بود كه حضرت علي (ع) سه شب پياپي ،فاطمه (ص) را بر مركبي سوار مي كرد و دست حسن و حسين (ع) را مي گرفت و به خانه رزمندگان بدر (مهاجر و انصار) مي برد و حق خود را براي آنها بيان مي نمود و از آنها مي خواست تا آن حضرت را براي گرفتن حقش «يعني مقام رهبري » ياري كنند. ولي جزافراد اندكي ، كسي جواب مثبت به آن حضرت نمي داد.