هر قيام و نهضتي از دو بخش «خون » و «پيام » تشكيل مي گردد. مقصود از بخش خون ، مبارزات خونين و قيام مسلحانه است كه مسلتزم كشتن و كشته شدن و جانبازي در راه آرمان مقدس است . مقصود از بخش پيام نيز، رساندن و ابلاغ پيام انقلاب و بيان آرمان ها و اهداف آن است .

در پيروزي يك انقلاب اهميت بخش دوم كمتر از بخش اول نيست ، زيرا اگر اهداف و آرمان هاي يك انقلاب در سطح جامعه تبيين نشود، انقلاب از حمايت و پشتيباني مردم برخوردار نمي گردد و كانون اصلي بدست فراموشي سپرده مي شود، و چه بسا گرفتار تحريف ها و دگرگوني ها مي شود.

با بررسي قيام مقدس امام حسين (ع) اين دو بخش كاملاً در آن به چشم مي خورد؛زيرا انقلاب امام حسين (ع) تا عصر عاشورا مظهر بخش اول ؛ يعني بخش خون و شهادت و ايثار خون بود و رهبر و پرچمدار آن نيز خود حسين (ع) بود در حالي كه بخش دوم آن از عصر عاشورا آغاز گرديد و پرچمدار آن امام زين العابدين و زينب كبري (س) بودند كه پيام انقلاب و شهادت سرخ آن حضرت و يارانش را با سخنان آتشين خود به اطلاع افكار عمومي رساندند و طبل رسوايي حكومت پليد اموي را به صدا درآوردند.

با توجه به تبليغات بسيار گسترده و دامنه داري كه حكومت اموي از زمان معاويه به بعد بر ضد اهل بيت (به ويژه در منطقه شام ) در راه انداخته بود، بي شك اگر بازماندگان حسين (ع) به افشاگري و بيدارسازي نمي پرداختند، دشمنان اسلام و مزدوران قدرت هاي وقت ، قيام و نهضت بزرگ و جاويدان آن حضرت را در طول تاريخ لوث مي كردند و چهره آن را وارونه نشان مي دادند.