اصولاً در فرهنگ وحي ، امر به معروف و نهي از منكر، يك حرفه نيست ، بلكه هنري تربيتي و سنگري براي دفاع از دين است .احياگر معروف ، هنرمند اين صحنه انسان سازي و مجاهد نستوه اين ميدان مبارزه است و هدفي جز اصلاح و تكامل و رشد تك تك افراد جامعه را دنبال نمي كند.

شايان توجه است كه فرمان دادن به زيبايي ها و بازداشتن از زشتي ها، تحميل يك فكر نيست ، بلكه نوعي احياي تفكّر و خيزش انگيزش است و در حقيقت ، به گونه اي اتمام حجّت است كه در جهت پاسداري از مرزهاي ديني و ايجاد وحدت و اتحادِ مبتني برپند و نصيحت است كه با بهترين و مستدل ترين شيوه ها انجام مي شود:

(أبلّغكم رسالات ربّي و أنصح لكم ).

(ادع الي سبيل ربّك بالحكمة و الموعظة الحسنة و جادلهم بالّتي هي احسن ).از اين رو محور تمامي دستورهاي ديني ، بستر سازي مناسب براي ايجاد پاكي و پاكيزگي انسان ها و خشكاندن زمينه هاي انحراف و آلودگي است . بي شك ، معروف ، بذر پاكيزه اي است كه براي رشد و بالندگي اش ، شرايط ويژه اي نياز دارد، همان گونه كه گناه نيز تخم گنديده و ميكروب هستي سوزي است كه براي بقاي حياتش ، زمينه مساعدي مي طلبد.

پس ، براي احياي فريضه گران پايه امر به معروف و نهي از منكر، فراهم آوردن زمينه هاي رشد معروف و افول منكر، بسيار ضروري است ؛ زيرا آن كه بذر قيمتي را در زميني شوره زار بريزد، انرژي خود را هدر داده ، سرمايه اش را تلف كرده است . بنابراين ،زيباترين و بهترين شيوه كارآمد، رويكرد به اقدامات علمي و عملي براي از ميان برداشتن منكر و گسترش معروف در جامعه است كه به موارد زير مي توان اشاره كرد: