واژه «امر و نهي » به معناي «فرمان دادن و بازداشتن » است . ناگفته پيداست كه همگان داراي چنين مقامي نيستند و صلاحيت دستور دادن را ندارند؛ زيرا دستيابي به جايگاهي كه حرف انسان سكه قبولي خورده ، مطلوب و محبوب ديگران باشد، بسيار دشوار است .

ازاين رو، بايد بسياري ازموارد مشابه را ارشاد و نصيحت و موعظه ناميد، نه فرمان به فعل و بازداشتن از كاري . گفتني است كه اين هم در جاي خود، وظيفه همگاني و كاري بسيار ارزشمند است و بركات فراواني نيز در پي دارد.

بنابراين ، اگركسي از چنين موقعيت اجتماعي مقبولي برخوردار باشد،وظيفه او سنگين و ايفاي رسالتش پيچيده تر و دشوارتر است ، او لحظه اي نمي تواند درنگ كند و شاهد ترك معروف يا فعل منكري در جامعه اسلامي باشد و گرنه در پيشگاه ذات اقدس الهي ، مسؤول و معاقب خواهد بود.

در پايان بايد گفت : خداوند والا، نوعي ولايت مؤمنان بر يكديگر را در اين آيه كريمه بيان كرده است : (المؤمنون و المؤمنات بعضهم أولياء بعض يأمرون بالمعروف وينهون عن المنكر...) پس با استناد به اين آيه ، لزوم رويكرد به امرو نهي را مي توان ثابت كرد.