امام حسين (ع) پس از ورود به مكه ، نامه اي بدين مضمون براي مردم بصره نوشت : «أما بعد، فان ّ الله اصطفي محمداً من خلقه و أكرمه ُ بِنُبُّوته و اختاره لرسالته ثم قَبَضَه ُ اليه وقد نصح لعباده ، و بلّغ ما أرسل به ، وكُنّا أهله و اوليائه و أوصيائه و ورثته و أحق الناس بمقاسه في الناس ، فاستأثر علينا قومُنا بذلك ، فَرضينا و كَِر هنا الفرقة وأحببناالعافية و نحن نعلم انّا أحق ُّ بذلك الحق ّ المستحق ّ علينا ممَّن تولاّه ؛ وقد بعثت رسولي اليكم بهذا الكتاب و أنا أدعوكم الي كتاب الله و سنته نبّيه . فان ّ السنة قد أميتت ْ و البدَعة قدأُحييت . فان تسمعوا قولي أهدكم الي سبيل الرشاد، والسلام عليكم و رحمة الله و بركاته ؛

پس از حمد و ثناي الهي ؛ بي ترديد، خداوند، حضرت محمد را از ميان آفريدگانش برگزيد و او را به نبوت و رسالت ، كرامت بخشيد. سپس در حالي كه او وظيفه الهي و ابلاغ رسالتش را ناصحانه و خالصانه انجام داده بود، او را به ملكوت اعلا برد و جانش را گرفت . ما اهل بيت ، وصي و وارث او و سزاوارترين مردم براي جانشيني او بوديم ؛ولي گروهي بر ما پيشي جستند و حق ما را ربودند، ما با آگاهي از شايستگي خويش بر آنان ، براي سلامتي جامعه و پيشگيري از هرگونه فتنه و آشوبي ، بدان تن داديم و آرامش جامعه اسلامي و احياي دين خدا را بر دستيابي به حق خويش پيش انداختيم . اكنون پيك خود را با نامه اي به سوي شما گسيل مي دارم و شما را به سوي قرآن و سنت پيامبر (ص) فرا مي خوانم ، زيرا در شرايطي هستم كه سنت نبوي مرده و نابود شده و جاي آن را بدعت ها فرا گرفته است . اگر دعوت مرا بپذيريد، راه رشد وسعادت را به شما مي نمايانم ، درود و رحمت و بركت خدا بر شما باد».

رهبر آزادگان در اين نامه ، ضمن دعوت از مردم بصره براي قيام عليه حكومت امويان و مبارزه با بدعت ها و انحراف ها، حكمت سكوت خاندان رسالت را در برهه اي از زمان ، پيشگيري از فتنه و آشوب در جامعه اسلامي خوانده ، شايستگي خودش را براي خلافت و تشكيل حكومت ديني ، به روشني بيان مي فرمايد.