از پيامدهاي مهم نهضت امام حسين (ع) فاش ساختن چهره دروغين و نفاق گروه باطل بود. واقعه كربلا چهره واقعي و ماهيت حقيقي حاكميتي را كه به نام اسلام بر مردم حكمراني مي كرد، براي افكار عمومي روشن ساخت و تفاوت ميان حكومت موروثي و سلطنتي را با اسلام راستين آشكار ساخت .

چنان كه مردم بعد از خطبه غرّاي امام سجاد(ع) در شام دريافتند كه ريشه هاي انحراف در جامعه اسلامي از كجا سرچشمه گرفته و چگونه گروهي ناحق ، خود را حق جلوه داده و حق را خانه نشين و باطل را بر مركب حكومت نشاندند و حاكميت جامعه نوپاي نبوي را به نااهلان سپردند. آنان نيز عليه فرزندان و اهل بيت پيامبر رحمت كاري كردندكه ياد آن ، سينه ها را داغدار مي كند.

آري آن چنان عليه اهل بيت جفا كردند كه امام حسين (ع) در روز عاشورا لحظاتي پيش از شهادت بر آن شد تا خود و نسبش را به مردم معرفي كند لذا فرمودند:

«هان اي مردم ، به سخنم گوش كنيد و در پيكارم تعجيل ننماييد تا حق اندرز شما كه بر من است ، ادا كرده و عذر آمدن خود را بيان كنم . به درستي كه ولي ّ من خدايي است كه قرآن را نازل و صالحان را سرپرستي مي كند.

اما بعد، اينك نسب مرا بررسي كنيد و ببينيد من كيستم ، سپس به خود آييد و خويشتن را نكوهش كنيد و بنگريد آيا شما را رواست كه مرا بكشيد و حرمتم را هتك كنيد؟ آيا من فرزند دختر پيامبر شما و فرزند وصي و پسر عموي پيامبر شما و فرزند اول مؤمن به خدا و اول تصديق كننده پيامبر و آنچه از خدا آورده ، نيستم ؟ آيا حمزه سيدالشهدا عموي پدرم نيست ؟ آيا جعفر طيّار، شهيد ذوالجناحين عموي من نيست ؟ آيا بارها اين فرموده رسول خدا را در حق من و برادرم نشنيده ايد كه مي فرمود: اين دو سرور جوانان بهشتند؟ اگر در آنچه در حق است ، تصديقم كنيد و اگر باور نداريد از كساني كه مي دانيد بپرسيد. از جابر بن عبدالله انصاري ، ابو سعيد خدري ، سهل بن سعد ساعدي ، زيدابن ارقم و انس بن مالك بپرسيد و...»

بسيار مايه تأسف است كه گروهي از خدا بي خبر و غاصب خلافت نبوي آن قدر دروغ به هم بافته اند و از اهل بيت بدگويي كرده اند كه امام حسين ، مجبور است حقانيّت خود را به وسيله صحابه پيامبر بشناساند.

اما اين وضعيت با شهادت مظلومانه امام حسين دگرگون گشت و مردم دريافتند كه سلطنت امويان مبتني بر اسلام نيست لذا ساير خلفاي امويان و عباسيان نتوانستند كارهاي نامشروع خود را به نام اسلام انجام داده و رنگ دين بدان ببخشند و افكار عمومي نيز واقعيت را شناخته و اعمال و رفتار آنان را مربوط به اسلام نمي دانستند.