مختار پس از سركوبي قيام اشراف كوفه، به خونخواهي خاندان رسول خدا (ص) پرداخت و به ياران خود دستور داد كساني را كه در كشتار روز عاشورا دست داشتند دستگيرو به قتل رساندند. مختار اموال و مستمري مقتولان را به ايرانياني كه در خدمت وي بودند مي بخشيد. [1] از جمله اين كشته شدگان، شمربن ذي الجوشن، خولي بن يزيداصبحي، عمر بن سعد بن ابي وقاص و پسرش حفص بودند. [2] برخي از اشراف به بصره فرار كردند و برخي نيز در همان كوفه مخفي شدند. مختار سرهاي اين قاتلان را به مكه نزد محمدبن حنفيه فرستاد و او نيز از خداوند براي مختار پاداش نيكو خواست. [3] گويند وقتي مختار سرهاي عمر بن سعد و فرزندش را به مدينه فرستاد تنها در آن روز بود كه امام علي بن الحسين را خندان ديدند [4] زيرا قبل از آن امام سجاد در اكثر اوقات گريه كرده و ناراحت بود. اين حوادث مرزبندي خاصي را ايجاد كرد، شيعيان به كلي از گروههاي ديگر جدا شدند، اگر مختار تا قبل از آن كوشش در جذب همه جناحها داشت اينك تنها پشتوانه اش «شيعيان» بودند، در مقابل آنها، علاوه بر كساني كه طرفدار «بني اميه» بودند، و طرفداران «آل زبير» نيز حضور داشتند، تعداد اين افراد كم نبود، [5] بسياري به بصره رفتند [6] و بسياري نيز در انتظار فرصت نشسته بودند.