مرحوم ابن شهرآشوب در مناقب روايت نموده كه:

ذوالجناح تمرغ في دم الحسين و قصد نحو الخيمة و له صهيل عال و يضرب بيديه الارض.

ذوالجناح سر و صورت خود را در خون حضرت رنگين كرد و سپس قصد خيام بانوان را نموده و در حالي كه صيحه كنان مي دويد و مي آمد قطره هاي خون از زخم هاي آن مركب در ساحات طف مي ريخت و دست و پا به زمين مي كوبيد و مي دويد تا از بانوان حرم يار و ياور براي شاه تشنه لب بياورد با همين ناله و صدا به خيام با احتشام نزديك شد آنجا كه رسيد صداي خود را بلند كرد و به گوش مخدرات رسانيد همينكه اهل حرم صداي ذوالجناح را شنيدند بي اختيار به در خيمه آمدند تا ببينند امام عليه السلام تشريف آورده يا نه به مجرد اينكه مركب را بدون راكب ديدند و ملاحظه كردند كه اسب با لجام گسيخته و زين واژگون و با يال غرقه بخون آمده گاهي شيهه مي كشد و زماني سم به زمين مي كوبد و احيانا سرش را به خاك مي زند شيون و فرياد آنها بلند شد و دانستند بر امام عليه السلام بلائي نازل شده همگي از خيمه بيرون آمده و زلزله و ولوله در جمع خواتين محترمه افتاد و جملگي لطمه به صورت زده و گريبانها دريدند با پاهاي برهنه و سر و صورت خراشيده و سينه هاي مجروح و موهاي پريشان و ديده هاي اشگبار وااماماه و واسيداه گويان دور ذوالجناح را حلقه زدند باري شصت و چهار زن و بچه دور اسب را گرفته، بعضي لجام آن حيوان را گرفته و از حال آقاي خود سؤال مي كردند و برخي ركاب آن زبان بسته را بوسه داده همچون باران اشگ مي باريدند دسته اي خم شده سر به سم هاي آن مركب باوفا نهاده و جمعي تيرها را از بدن آن حيوان مي كشيدند و گروهي خون امام عليه السلام را كه در صورت آن حيوان بود به گيسو و صورت خود خضاب مي كرده و به زبانحال مي گفتند:


فرد



پيل تن اسب چرا با رخ مات آمده اي

شاه را بردي و تنها ز فرات آمده اي



ذوالجناح با مخدرات هم ناله بود و همچون انسان باشعوري اشگ مي ريخت.

باري ذوالجناح از جلو و ساير بانوان محترمه حتي كنيزان از عقب ذوالجناح شيون كنان روانه قتلگاه شدند غير از امام زين العابدين عليه السلام كه بيمار بود كسي ديگر در خيمه ها باقي نماند و چون همگي به قتلگاه رسيدند ديدند ظالمي دارد سر كسي را مي برد غير از عليا مخدره حضرت زينب خاتون سلام الله عليها و ذوالجناح احدي نمي دانست كه آن مظلوم كه به خاك افتاده و دارند سرش را مي برند امام حسين عليه السلام است