وقتي كه امام مظلوم سلام الله عليه بواسطه تير و يا نيزه از اسب به زمين افتاد چند لحظه به هيئت سجود روي بر خاك افتاده بود سپس از زمين برخاست و شمشير به كف گرفت بقدر طاقتي كه در او مانده بود در راه خدا جهاد نمود، در اين وقت ذوالجناح دور امام عليه السلام مي گرديد و از آن غريب بي يار حمايت مي كرد، آن قدر ايستادگي و پايداري نمود تا حضرت از پاي درآمد چنانچه ابن شهرآشوب در كتاب مناقب از ابومخنف و او از جلودي روايت مي كند كه:

لما اصرع الحسين عليه السلام فحمل فرسه يحامي عنه و يثب علي الفارس فيهبطه عن سرجه و يدوسه حتي قتل الفرس اربعين رجلا يعني چون حضرت امام حسين عليه السلام سرنگون شد اسب آن سرور از او حمايت كرد، مي جست و با دندان گريبان سواران را مي گرفت و از زين سرنگون مي كرد و به زمين مي كوبيد تا چهل نفر از آن قوم بداختر را به درك اسفل فرستاد