مرحوم ملا حسين كاشفي در روضة الشهداء مي نويسد:

بعد از شهادت حجاج بن مسروق سيف بن حارث بن سريع با پسر عم خود مالك بن عبد بن سريع گريه كنان به سرعت تمام به پاي بوس فرزند خيرالانام شتافتند، آن جناب پرسيد كه سبب گريه شما چيست؟

جواب دادند كه ما براي تو مي گرييم زيرا مي بينيم كه دشمنان تو را احاطه كرده اند و دوستان بر دفع ايشان قدرت ندارند.

امام عليه السلام در شأن ايشان دعاي خير گفت.

آن دو مبارز كارزاري سخت كرده و داد نامداري دادند و بسي سوار و پياده را از عرصه حيات به دروازه فنا و فوات فرستادند و آخرالامر از اين ظلمت خانه ي پر وحشت و ملال روي به نزهت آباد قرب ملك متعال نهادند.

امام عليه السلام بر آن دو نوجوان كه با دل پر حسرت از اين جهان برفتند گريست و آمرزش ايشان را از حضرت غفور منان استدعا نمود و فرمود: باتصادم مقتضيات تقدير جز در ساختن و تسليم شدن چه تدبير فالحكم لله العلي الكبير و اليه المرجع و المصير.



نيست كس را ز دست مرگ نجات

اكثروا ذكر هادم اللذات