بعد از عمرو بن مطاع قيس بن منبه كه از شجاعان روزگار و فرسان نامدار بود چون شير شكاري روي به ميدان نهاد و رجزي آغاز كرد كه ترجمه بعضي از ابياتش اين است:



من قيس منبه ام كه در جنگ

كيوان ترسد ز دار و گيرم



گر رستم زال زنده گردد

گردد به خم كمند اسيرم



در دوستي حسين و آلش

باكي نبود اگر بميرم



امروز شوم شهيد و فردا

در خلد برين بود سريرم




سپس از لشگر دشمن مبارز خواست، سرداري از دست چپ به ميدانش آمد همينكه با آن اژدهاي دمان مواجه شد از صولت و سطوتش هراسيد به طوري كه بند بندش به لرزه آمد لاجرم روي به فرار گذارد، قيس از عقبش مركب تاخت تا از لشگرگاه به صحرا رسيد، عمر سعد جمعي از لشگر را به حمايت آن نامرد فرستاد از آن طرف قيس وقتي به آن سردار كوفي رسيد خواست كه نيزه به وي رساند سواران از قفاي وي درآمده، و زخمهاي متعدد بر او وارد ساختند و عاقبت بواسطه كثرت زخمها از پا درآمده و به صف شهداء پيوست.