آورده اند كه وليد بن عتبه والي مدينه چون از توجه حضرت اباعبدالله عليه السلام به عراق آگاه شد نامه اي به ابن زياد نوشت و او را از مقاتله با حضرت امام عليه السلام بر حذر داشت و به وي هشدار داد كه گرد اين كار نگردد چه آنكه اگر دستش را به خون پاك آن امام همام آلوده كند تا روز قيامت ملعون و مطرود عام و خاص خواهد بود.

ابن زياد بدين سخنان توجهي نكرد و حصين بن نمير تميمي كه صاحب شرطه و رئيس فراشان او بود را طلبيد و وي را با لشگري آراسته به قادسيه فرستاد و به او سفارش اكيد نمود كه سر راهها را مسدود كرده و نگذارد كسي وارد كوفه شود.

حصين بن نمير كه از فرومايگان و اراذل دستگاه حاكمه عبيدالله بن زياد به


شمار مي رفت پس از گرفتن اين فرمان از امير خود از كوفه بيرون آمد و از نظم و نسق چيزي فروگذار ننمود، در هر سر حدي گروهي انبوه از سپاهيان گماشت و به تمام آنها سفارشات لازم را نمود.