اما بعد: فان معاوية كان عبدا من عباد الله، اكرمه الله و استخلفه و خوله و مكن له، فعاش بقدر و مات باجل، فرحمه الله، فقد عاش محمودا و مات برا تقيا و كتب اليه في صحيفة....

اما بعد: فخذ حسينا و عبدالله بن عمر و عبدالله بن الزبير بالبيعة اخذا شديدا ليست فيه رخصة حتي يبايعوا والسلام. [1] .

اما بعد: بدانكه معاويه بنده اي بود از بندگان خدا كه حق تعالي او را گرامي داشته و خلافت روي زمين را بوي ارزاني داشت، اكنون به جوار رحمت الهي پيوست و تا مي زيست محمود سيرت و مرضي طريقت بود، در حال حيات من را والي عهد خويش گردانيد و چون بر مضمون اين نامه واقف شوي از حسين و عبدالله بن عمر و عبدالله بن زبير جدا اخذ بيعت كن و هيچ رخصت و اجازه اي ندارند مگر آنكه بيعت نمايند والسلام.

[1] چنانچه ملاحظه مي‏شود در اين نامه، اسمي از عبدالرحمن بن ابي‏بکر برده نشده و به نظر مي‏آيد که اصح همين است چه آنکه در تواريخ معتبر همچون کامل ابن‏اثير و تقريب ابن‏هجر فوت وي سال پنجاه و سه يا پنجاه و پنج هجرت ضبط شده بنابراين عبدالرحمن بن ابي‏بکر در زمان حيات معاويه از دنيا رفته.