هنگامي كه مختار قيام كرد و قاتلان امام حسين عليه السلام و شهيدان كربلا را دستگير مي نمود و به سزاي اعمال ننگينشان مي رسانيد، عده اي از كوفه به يك جزيره يا بصره فرار كردند كه عبدالله بن عقبة الغنوي، قاتل عبدالله بن الحسين نيز از فراريان بود، و مختار دستور داد خانه هاي آنان را منهدم و ويران كنند. اين فرمان توسط ياران و سربازان او به اجرا گذاشته شد و خانه ي اين قاتل و جنايتكار نيز ويران گرديد [1] و خودش در غربت به بيماري سختي گرفتار آمد و پس از يك سال با نهايت ذلت و خواري، مرگ او را به كام خود كشيد و براي هميشه زمين را از لوث وجود آن جنايتكار پاك كرد.


بعضي هاني بن ثبيت حضرمي را قاتل عبدالله بن الحسين احتمال داده اند. او يكي از ده نفري بود كه بر بدن امام حسين عليه السلام اسب تاختند. مختار دست و پاي آنها را با زنجير بست و يا با ميخ بر زمين كوبيد و فرمان داد تا اسبها را بر بدنشان بتازند. به دنبال اين دستور، سواران اسبها را بر بدن آنها تاختند تا جان باختند، و هاني بن ثبيت حضرمي يكي از آنان بود [2] .

شاعر درباره ي عبدالله غنوي و حرمله چنين مي گويد:



و عند غني قطره من دمائنا

و في اسد اخري تعد و تذكر [3] .



قطره اي از خون ما نزد غنوي ها و قطره اي ديگر نزد بني اسد است كه در روز جزا از آن ياد و به آن رسيدگي خواهد شد.