1 - شكيبايي آن است كه انسان در سخت ترين شرايط بر اعصاب خود مسلّط باشد.

بي گمان امام در روز عاشورا در دشوارترين و سخت ترين حالتي بوده كه انسان در برابر ظلم و ستم پايداري كرده است.

امّا با اين همه آن حضرت شكيبايي ورزيد، آن گونه كه حتّي فرشتگان آسماني از مقاومت دليرانه و قدرت اراده و عزم پولادين وي به شگفت آمدند.

2 - يكي از خادمان آن حضرت مرتكب عملي شد كه بر وي مجازات لازم بود.

امام دستور داد او را حد بزنند.

خادم گفت: مولاي من(وَالْكَاظِمِينَ الْغَيْظَ) (وآنهايي كه خشم و غضب خود فرو نشانند) امام فرمود: رهايش كنيد.

خادم گفت: (وَالْعَافِينَ عَنِ النَّاسِ) (و از بدي مردم در گذرند) امام فرمود: از تو گذشتم.

خادم گفت: (وَاللهُ يُحِبُّ الْمُحْسِنِينَ)(و خداوند نيكو كاران را دوست مي دارد) امام فرمود: تو در راه خدا آزادي و دو برابر مبلغي كه پيش از اين به تو مي دادم، به تو خواهم داد. [1] .