براي بستن راه هر گونه عذر و بهانه و توجيه و تأويل، آن حضرت مكرر اقدام به «اتمام حجّت» كرد؛ هم براي بازداشتن دشمن از كشتن او، و هم براي پيوستن افراد به جبهه حق. در اين اتمام حجّت، گاهي هم تكيه روي حسب و نسب خويش مي كرد. امام حسين (ع) در اين مورد در روز عاشورا مي فرمايند: «خشم خدا سخت شد...بر مردمي كه همگي يك صدا شدند براي كشتن پسر دختر پيامبر خود. سوگند به خدا هيچ پاسخي به آنها نخواهم داد تا آن گاه كه خداي را با محاسن خود كه به خونم خضاب و رنگين گشته ديدار كنم.» [1] .

آن گاه فرياد زد: حرف مرا بشنويد و در جنگ و خونريزي شتاب مكنيد تا من وظيفه خود را كه نصيحت و موعظه شماست انجام دهم.»