در گرما گرم نبرد در صحنه كربلا يكي از عاشوراييان به نام «ابو ثمامه صيداوي» دريافت كه ظهر شده و وقت نماز است؛ از اين رو به امام عرض كرد: مي خواهم در حالي خدا را ملاقات كنم كه اين نماز را نيز به جاي آورده باشم. به دنبال اين يادآوري، امام با نگاهي به آسمان فرمود: «ذكرت الصلوة جعلك اللَّه من المصلين؛ به ياد نماز هستي، خداوند تو را ازنماز گزاران قرار دهد». آري هم اكنون، اول وقت نماز است از دشمن مهلت بخواهيد تا نماز بخوانيم. [1] .

در ميان عاشوراييان افرادي «كثيرالصلوة» نيز وجود داشتند و شايد همين كثرت نمازشان باعث شده در ميدان جنگ دليرانه جنگ كنند. يكي از اين افراد كه نقش الگودهي دارد «سويد بن عمرو» است كه در توصيف وي مي نويسند: «كان شريفاً كثير الصلوة» و وقتي در ميدان نبرد قرار مي گيرد «قاتل قتال الاسد الباسل و بالغ في الصبر علي الخطب النازل؛ در زماني كه جنگ مي كند به سان شيري شجاع و در مشكلات و گرفتاري ها صبور و مقاوم است». [2] .