آن روز حسين (ع) در محضر معلمش نشسته بود و علي (ع) آن استاد بي بديل، موضوع عصبيّت را تبيين مي كرد؛ به اينجا رسيد كه فرمود: «اگر به ناچار بايد تعصب پيشه كرد پس در (تحصيل) خصال كريمه و اعمال پسنديده و امور محموده كه بزرگان و اصل و نسب داران از يكديگر گوي سبقت مي ربايند، بايد تعصب ورزيد. و براي خصيصه هاي نيكو چون همسايه داري، وفاي به عهد، و پيروي از نيكي ها، سرپيچي از تكبر، كسب فضيلت و خودداري از عهدشكني و بزرگ شماري قتل، انصاف نسبت به خلق و كظم غيظ و پرهيز از فساد، (براي چنين اموري) بايد تعصب ورزيد.» [1] .

آري حسين (ع) در محضر پدرش علي (ع) درس حميّت و عصبيّت فرا گرفته بود. اما نه از نوع عصبيتي كه جاهلان و سفيهان گرفتار آنند، نه از نوع عصبيتي كه شيطان رجيم در دامش افتاده بود و نه از سنخ تعصبات مترفين (مرفهان بي درد) كه به افزوني مال و فرزند تفاخر مي ورزند، بلكه تعصّب به تفسير علي (ع) يعني در كسب خُلقياتي كه همگان بر آن غبطه مي خورند و آرزوهايي بلند و مقامات علّيه و آثار ارزشمند.