به رغم خيرخواهيهايي كه به عمل آمد، كاروان حسين عليه السلام كه را ترك مي كند، عزم و اراده در دلهاي انقلابي ياران امام عليه السلام شعله ور است و با ديدگاني كه سيل اشك آنها را خسته كرده، بر گرد كعبه طواف كرده و سعي ميان صفا و مروه مي پردازند تا حجشان را بدل به عمره نموده و هنگامي كه پيكرهايشان در سرزمين كربلا به خون پاك گلويشان آغشته مي شود، آن را كامل كنند. [1] .

پس از خروج امام حسين عليه السلام از مكه فرستادگان عمروعاص از جمله يحيي بن سعيد به ايشان اعتراض كردند و گفتند: بازگرد، مي خواهي كجا بروي؟ امام عليه السلام اعتنايي به گفته آنان نكرد و به راه خود ادامه داد، اين بود كه دو گروه به مقابله با يكديگر برخاستند و با تازيانه به زد و خورد پرداختند. [2] .

و اسلم را مي بيني كه در جريان اين زد و خورد خويشتن را سپر ديگران قرار داده تا ايشان را ايمن نگهدارد، و تازيانه تكبيرهاي امام عليه السلام و يارانش جان دشمن را در آتش خود مي سوزاند.

در آن هنگام بود كه عمر و عاص ترسيد كار به دشواري بيانجامد، لذا به سردسته ي نيروهايش پيغام فرستاد تا عقب نشيند.

اسلم را مي بيني كه شروع به جمع آوري اوراق پراكنده شده دفترش


كرده و با شوق و شعف و در ادامه حركت بر زخمهايش مرهم مي نهد.