از منظر قرآن، خلافت و امامت، عهد الهي است و ظالمان نبايد عهده دار آن گردند؛

لا يَنالُ عَهدِي الظّالِمينَ(بقره: 124)

عهد من به ستمگران نمي رسد.

ظـلم در ايـن آيـه بـا مـفـهـوم مـطـلق بـه كـار رفـتـه و هـرگـونـه جـرم و گـنـاه و خلاف را شـامـل مـي شـود و مـقـابـل آن، عـدل مـطلق است كه برانسان هايي اطلاق مي شود كه كوچك ترين لغزش در حوزه انديشه و عمل نداشته باشند، هرگز به شرك فكري و عملي آلوده نـشـوند و جز خير و خوبي و صداقت و اطاعت خدا از آنان سر نزد، چنانكه در آيه اي ديگر مي خوانيم:

وَ جَعَلْناهُمْ اَئِمَّةً يَهْدُونَ بِاَمْرِنا وَ اَوْحَيْنا اِلَيْهِمْ فِعْلَ الْخَيْراتِ(انبيا: 73)

آنان را اماماني قرار داديم كه به فرمان ما هدايت مي كنند و انجام نيكي ها را به آنان وحي كرديم.

عـلاّمـه طـبـاطـبـايـي از ايـن آيـه نتيجه گرفته كه امامان به وسيله روح القدس و طهارت باطني و نيروي الهي تأييد مي شوند و فقط كار نيك انجام مي دهند. [1] .

به عبارت ديگر؛ امام از منظر قرآن با دو ويژگي بسيار مهم مورد تأييد قرار گرفته؛ نـخـسـت بـايـد معصوم و منزه از هرگونه خطا و اشتباه فكري و عملي باشد، ديگر اينكه بايد از سوي خدا به امامت منصوب شود (جعلنا).