راسـتـي چـرا در كشور پهناور اسلامي سال شصت هجري، ياران اباعبداللّه به هشتاد نفر نـرسيد؟ مگر در آن زمان تعداد شيعيان اندك بود؟ پاسخ اين است كه طرفداران حق همواره بـه دو گـروه عـوام و خـواص تقسيم مي شوند و رهبران در حالت هاي بحران، كمتر روي عـوام حـسـاب بـاز مـي كـنـنـد و آنـچـه سـرنـوشـت سـاز و قابل اعتناست خواص اهل حقّند و آنان نيز به دو دسته تقسيم مي شوند؛ عده اي كه حق را مي شـنـاسـنـد و طـرفـدار آن نـيز هستند در عين حال در برابر دنيا و مظاهر پر زرق و برق آن پـايـشـان مـي لرزد، يعني پول، خانه، شهرت، مقام و مسؤوليت و جان خود را بر دين و خدا ترجيح مي دهند؛

اگـر عـده ايـن هـا زيـاد بـود، آن وقـت واويـلاست! آن وقت حسين بن علي ها به مسلخ كربلا خـواهـنـد رفـت، بـه قـتـلگـاه كـشـيده خواهند شد! يزيدها سر كار مي آيند و بني اميه بر كـشـوري كـه پـيـغـمـبـر بـه وجـود آورده بـود، هـزار ماه حكومت خواهد كرد و امامت به سلطنت تبديل خواهد شد. [1] .

و عدّه اي كه مي توانند هر گاه لازم باشد، از متاع و مظاهر دنيا صرف نظر كنند، اگر اين دسـتـه اكـثـريـت جـامـعـه را تـشـكيل دهند، هيچ گاه جامعه اسلامي دچار حالت دوران امام حسين نخواهد شد.