از امـام صادق (ع) پرسيدند؛ چرا دوزخيان و بهشتيان تا ابد در دوزخ وبهشت خواهند ماند؟ در پاسخ فرمود:

بدان علّت كه قصد دوزخيان اين بود كه اگر تا ابد در دنيا مي ماندند، معصيت مي كردند و قـصـد بـهـشـتـيـان نـيـز ايـن بود كه اگر تا ابد در دنيا مي ماندند، از خداوند اطاعت مي كردند. [1] .

مـفـهـوم سـخـن امـام اين است كه مردان خدا هيچ گاه از كوشش و فعاليت در راه خدا خسته نمي شـونـد بـلكـه هـر چـه مـجـاهـدت و فداكاري نمايند، كارآزموده و ورزيده تر مي گردند و شيفته خدمت به اسلام و مسلمانان مي شوند. تاريخ گواهي مي دهد كه امير مؤمنان (ع) در جـنـگ صـفـين همان گونه شمشير مي زد كه در جنگ بدر شمشير زده بود، با اينكه فاصله بدر و صفين حدود چهل سال است.

امام سجاد(ع) مي فرمايد:

در روز عـاشـورا هـر چـه عـرصـه نبرد بر سيدالشهدا و اصحابش تنگ تر مي شد، چهره آنـان بـرافـروخـتـه تـر، انـدامـشـان بـاوقـارتـر و دل هـايـشـان آرام تر مي گشت و دشمنان به يكديگر مي گفتند: حسين را نگاه كنيد اصلاً از مرگ نمي ترسد! [2] .

امـام راحـل نيز چنين روحيه اي داشت و با شجاعت وصف ناپذيري اعلام كرد؛ اگر دنيا طلبان بخواهند در برابر دين ما بايستند، ما در برابر دنياي آنان خواهيم ايستاد و مي فرمود:

مـا بـا هـمه اين گرفتاري ها كه داريم در مقابل همه كشورهايي كه مي خواهند تعدي بكنند ايستاديم، در مقابل همه قدرت هايي كه با ما مي خواهند مخالفت كنند و با اسلام مي خواهند مخالفت كنند، ايستاده ايم. [3] .

مـردم نـيـز نـسـتـوهي و خستگي ناپذيري را از امام خويش آموختند و در دوران طاقت فرساي مبارزه و نيز دوران سخت دفاع هشت ساله آنچه داشتند در طبق اخلاص نهادند و تقديم اسلام و انـقـلاب كـردنـد و هرگز شنيده نشد كه اظهار خستگي يا پشيماني نمايند و امام امت، اين استواري را چنين ستود:

بـه راسـتـي ايـن حـضـور دائمـي و خـسـتگي ناپذير در صحنه و آمادگي و فداكاري هاي خـالصـانـه مردم دلير ما براي هر مسلماني غرورانگيز و براي جهانيان اعجاب آميز است و مي توان گفت اين هم يكي از الطاف الهي و بركات جنگ است. [4] .