در سال 60 هجري، اسلام در موقعيت بسيار خطرناكي قرار گرفته بود كه اگر بيش از آن ادامه مي يافت چنان مي شد كه سيدالشهدا فرمود:

وَ عَلَي الاِْسْلامِ السَّلامُ اِذْ قَدْ بُلِيَتِ الاُْمَّةُ بِراعٍ مِثْلِ يَزيدَ [1] .

فـاتـحـه اسـلام خـوانـده خـواهـد شـد چـون امـت، رهـبـري مثل يزيد دارد!

بـه هـمـيـن دليـل امـام حـسـيـن (ع) وظـيفه خود دانست كه در برابر اين خطر عظيم بايستد و جـانانه از دين جدّ خويش دفاع كند، از اين رو دست به قيامي خونين زد و با نثار جان خود، در انديشه و عمل، الگوي ديگران شد چنانكه خود فرمود: «لَكُمْ فِيَّ اُسْوَةٌ» [2] .

آنچه در اينجا قلمي مي شود، دورنمايي از فرهنگ عاشورا در حوزه انديشه بسيجي است.