بـا تـدبـيـر اهل بيت پيامبر، ايام شهادت امام حسين (ع) در دستور كار سياسي شيعه قرار گـرفـت و بزرگداشت عاشورا و زيارت ابا عبداللّه (ع) در روزها و ماه هاي مخصوص يك وظـيـفـه ديـنـي و انـقـلابـي محسوب شد تا جايي كه امام حسن عسكري (ع)، زيارت اربعين سـيدالشهدا را از ويژگي هاي مؤمن دانست. [1] بدين ترتيب، محرم و صفر، در فـرهـنـگ شـيـعـه جـايـگـاهـي خـاص يـافـت و دلسـوخـتـگـان اهـل بـيـت، بـا بـزرگـداشـت ايـّام الله، ذكر مصائب و گريه بر مظلوميت شهداي كربلا، پـيـونـدي عـمـيـق و احـسـاس عـاطـفـي بـا آنـان بـرقـرار كـرد، ايـن حـقـيـقـت در حـديـثـي از رسول خدا(ص) كه امام صادق (ع) آن را نقل كرده چنين آمده است:

اِنَّ لِقَتْلِ الْحُسَيْنِ حَرارَةً في قُلُوبِ الْمُؤْمِنينَ لا تَبْرُدُ اَبَداً [2] .

در دل هـاي مـؤمـنان، آتش سوزناكي از شهادت ابي عبدالله نهفته است كه تا ابد خاموش نمي شود.

در انـقـلاب اسـلامـي ملّت ايران نيز همين آتش شعله ور شد و دود آن دودمان رژيم پهلوي را بـر بـاد داد، در طـول سـاليـان نـهـضـت، نويسندگان و گويندگان همواره ستم يزيد و يـزيـديـان را بـرملا مي كردند و با تصريح و كنايه به مخاطبان خود مي فهماندند كه بـايـد يـزيـد زمـان را شـنـاخـت و بـا آن بـه مـبارزه برخاست، مجالس دو ماه محرم و صفر بـهترين فرصت را براي روحانيون انقلابي فراهم مي ساخت تا از پيوند عاطفي شيعيان با خاندان عصمت و طهارت بهترين استفاده را در مبارزه با رژيم طاغوتي به دست آورند و امـام خـمـيـنـي كـه بـيـش از هـمـگـان از عمق احساسات مردم خبر داشت، بيش از ديگران از اين فـرصـت هـا بـهـره بـرداري مـي نـمـود. امـام در سـيـزده خـرداد سال 42 ـ كه مصادف با عاشوراي حسيني است ـ در مدرسه فيضيه قم بر فراز منبر، به طور مستقيم به شاه خائن حمله كرد و چنين اظهار داشت:

چـهـل و دو سـال از عـمـرت رفته است، ديگر تا كي ناداني؟ سازمان امنيت مي خواهد كاري كـنـد كـه تـو را از مـمـلكـت بـيـرون كـنـنـد، مـي گـويـنـد شـاه گـفـتـه از اسـرائيـل حـرفي زده نشود مگر شما يهودي هستيد؟ مگر شما دين يهود داريد؟ مردم نخواهند گذاشت در اين مملكت سلطنت كني! [3] .

در هـمـان سال سراسر مملكت شور و انقلاب بود و مراسم عزاداري سرور شهيدان به طور بـي سـابـقـه اي بـه اجـتـمـاعـات عـليـه دسـتـگـاه پـهـلوي تـبـديل شد به طور مثال؛ يكي از مأموران ساواك گزارش مي دهد كه عزاداران حسيني در مسجد جامع ابوالفتح واقع در ميدان شاه (سابق) تهران نوحه سياسي سرداده اند؛

«گفت عزيز فاطمه، نيست ز مرگ واهمه، تا بر تنم توان بود، زير ستم نمي روم، من ز يـزيـد بـي پـدر، ظـلم و سـتـم نـمـي كـشـم، شـد مـسـاجـد و فـيـضـيـه عـاشورا، در روز قتل زاده زهرا» [4] .

امـام راحـل در طـول مـبـارزات عـليـه شاه و پس از پيروزي و در جنگ تحميلي تلاش مي كرد فـاصـله زمـانـي مـيـان مـحـرم و صـفـر مـوجـود را بـا مـحـرم و صـفـر سـال 61 هجري به حداقل برساند و ملّت انقلابي را در فضاي شورانگيز آن زمان برده بـر ضـد يـزيـديـان ايـن زمـان بـسيج كند، اين فراز را با بخشي از پيام امام به مناسبت فرارسيدن عاشوراي سال 57 به پايان مي بريم؛

مـاه محرم، ماه حماسه و شجاعت و فداكاري آغاز شد، ماهي كه خون بر شمشير پيروز شد، مـاهـي كـه قـدرت حـق، بـاطـل را تـا ابـد مـحـكـوم و داغ بـاطـل بـر جـبـهـه سـتـمـكـاران و حـكـومـت هـاي شـيـطـانـي زد، مـاهـي كـه بـه نـسـل ها در طول تاريخ، راه پيروزي بر سر نيزه را آموخت، ماهي كه شكست ابرقدرت ها را در مقابل كلمه حق به ثبت رساند. ماهي كه امام مسلمين، راه مبارزه با ستمكاران تاريخ را به ما آموخت. [5] .