اين قيام خونين نه تنها مورد اعجاب و تحسين مورخان اسلام واقـع گـرديـد، بلكه مستشرقان و بعضي اسلام شناسان اجنبي نيز آن را حركتي عظيم و تحسين برانگيز دانستند.

پرفسور براون مي گويد:

...گروه شيعه يا طرفداران علي (ع) به قدر كافي، هيجان و از خود گذشتگي نداشتند. امـّا پـس از رخـداد عـاشـورا، كـار دگرگون شد ـ تذكار زمين كربلا، كه به خون فرزند پـيـامـبـر آغشته بود و يادآوري عطش ‍ سخت وي و پيكرهاي نزديكانش كه در اطراف او روي زمين ريخته بودند، كافي بود كه عواطف سست ترين مردم را به هيجان در آورد و روحها را غمگين كند، چنان كه نسبت به رنج و خطر حتي مرگ، بي اعتنا شوند. [1] .

استاد نيكلسن هم مي گويد:

حـادثـه كـربـلا حتي مايه پشيماني و تأسف امويان شد؛ زيرا اين واقعه شيعيان را متّحد كـرد و بـراي انـتـقـام حـسـين همصدا شدند و صداي آنان در همه جا و مخصوصا عراق و بين ايرانياني كه مي خواستند از نفوذ عرب آزاد شوند، انعكاس يافت. [2] .

فيليپ حتي مي نويسد:

فـاجـعـه كـربلا سبب جان گرفتن و بالندگي شيعه و افزايش هواداران آن مكتب گرديد، بـه طـوري كـه مـي تـوان ادعـا كـرد كـه آغاز حركت شيعه و ابتداي ظهور آن روز دهم محرّم بود. [3] .