در حـقـيـقـت، مـي تـوان اذعـان كـرد كـه قـيـام عـاشـورا سرفصل مبارزات حق طلبانه شيعه بوده است. دكتر ابراهيم بيضيون مي نويسد:

اين قيام دلاورانه سرفصل تازه اي در پيكار شيعه گشود كه تا روزگاران دراز، با جان بـازي هـا و فـداكـاري هاي شيعيان ادامه يافت.... آري، شهادت دلخراش حسين (ع) نتايج مـهـمّي در تاريخ عراق و دولت اموي به بار آورد و شيعه نسبت به شكست خود در كربلا، احساس گناه كرد. نظام اموي شتابان در فرونشاندن اثرات اين فاجعه كوشيد. بدون شك، يـزيـد نـخـسـتـيـن مـسـؤول كـشـتار كربلا بود. وي با كوته بيني و كج انديشي، چنين جـنـايـتـي را مـرتـكـب شـده بـود و هـمين حادثه علت شكست او در خلافتش بود؛ خلافتي كه مـعـاويـه براي حفظ آن سخت كوشيد. معاويه به او سفارش كرده بود كه با حسين درگير نشود، ولي يزيد نسنجيده خط بطلان بر سفارش پدر كشيد.

ديري نپاييد كه رژيم اموي ثمره كشتار كربلا را به صورتي غير منتظره به چشم خود ديد و از ايستادگي در برابر امواج انقلاب همه جا گير عاجز ماند. [1] .

ايـن قـيام بر همه اقوام اسلامي تأثير گذارد. سيد امير علي، مورّخ بزرگ اسلام در اين باره مي گويد:

كـشـتـار كربلا در همه قلمرو اسلام، مايه وحشت و بيم شد و ايرانيان را به هيجان آورد.... [2] .