شهادت امام حسين (ع) جامعه اسلامي را تكان شديدي داد و با دميدن روح مبارزه و فداكاري در كالبد آنان، حصار بي تفاوتي و در خود فرورفتگي را، كه رژيم منحوس اموي، به دور آنان كشيده بود، درهم فرو ريخت.

از پـس ايـن حـادثـه دلخـراش، جـامـعـه دريـافـت كـه حـق بـا اهـل بـيـت پـيـامـبـر(ص) اسـت و دولت مـخـالف آن هـا نـه تـنـهـا بـه اصـول و ارزش هـاي اسـلامـي پايبند نيست، بلكه رژيمي سفّاك و مستبد است كه مي خواهد جـامـعـه اسـلامي را به جاهليّت نخستين برگرداند. [1] از اين رو، موجي از تنفّر عـليـه دسـتگاه حكومتي و عاملان آنها ايجاد شد و شيعيان به خود آمدند و از اين كه فرزند پـيـامـبـر خـدا(ص) را يـاري نـكـرده بـودنـد، بـه شدّت پشيمان شدند به تدريج، موج بـيـداري سـراسـر جامعه اسلامي را فرا گرفت و زمينه نهضت توّابين، قيام حرّه و ديگر قيام ها فراهم گشت. [2] .