يكي از وظايف مسلمانان، بيزاري از دشمنان خدا و دوستي با خـدا و اوليـاي اوسـت كـه آن را «تـبـرّي و تولّي» مي گويند. بنابر اين وظيفه ديني، مـسـلمـانـان بـايـد در مـوضـعـگـيـري هـاي سـيـاسـي ـ اجـتـمـاعـي خـود، هـمـواره اصـل دشـمن داشتن و دوستي كردن براي خدا را در نظر گيرند و روابط فردي و اجتماعي خـود را بـر مـحـور آن تنظيم كنند. قرآن مجيد در چند سوره بارها از «تبرّي» سخن گفته [1] و در آيـاتـي پـرشـمار، با واژه هاي «حبّ»، «ودّ»، «ولايت» و مانند آن، از تـولّي يـادكـرده است. امام صادق (ع) نيز در سخني ژرف، اين فريضه الهي را با دين برابر دانسته، مي فرمايد:

هَلِ الدّينُ اِلا الْحُبُّ وَ الْبُغضُ [2] .

آيا دين، چيزي جز دوستي و دشمني [براي خدا] ست؟!

با اين همه، اين اصل ارزشمند، از دهه هاي دوم و سوم هجري به بعد فراموش شد و بلكه مـي توان گفت، مردم به عكس آن عمل كردند؛ به دشمنان خدا و اسلام و پيامبر(ص)، دست يـاري و دوسـتـي دادنـد و بـا ديـن خـدا و عـتـرت پـيامبر(ص) و مؤمنان راستين به دشمني پرداختند و عاشورا نقطه اوج اين رفتار نابخردانه است.