تـاريخ گواهي مي دهد كه جامعه و حكومت عصر امام حسين (ع)، حق را فداي بـاطـل مـي كـردنـد و ايـن عـبرت، بسيار تلخ و گزنده است و انسان هاي مؤمن و غيرتمند، هرگز چنين ستم بزرگي را بر نمي تابند. از اين رو، امام حسين (ع) مشفقانه و دردمندانه درباره فلسفه قيام خونين خود مي فرمايد:

آيـا نـمـي بـيـنـيـد كـه بـه حـق عـمـل نمي كنند و از باطل دوري نمي گزينند؟! تا مؤمن حق طـلبـانـه بـه سـوي پـروردگـارش بـشـتـابـد و مـن مرگ را جز رستگاري و زندگي با ستمگران را جز ننگ نمي دانم. [1] .

حـق سـتـيـزي و بـاطـل گـرايي چنان بر جامعه اسلامي حاكم گشته بود كه هيچ اميدي به تغيير آن نبود و راه چاره همان بود كه امام حسين (ع) به سويش شتافت.