در فـرهنگ اسلامي، تقوا اكسيري گران سنگ است كه مي توان ردّ پايش را در كردار نيك آدمي بازيافت و بدون آن هرگز نمي توان به مقامات عالي ايمان و اخـلاق راه يـافـت و مـي تـوان گـفـت كـه ايـمـان و عـمـل بـي تـقـوا، در مـعـرض نـابـودي انـد. از ايـن رو، تـوانـمـنـد سـاخـتـن ايـن نـهـال خـجـسـتـه از نـخـسـتـيـن وظـايـف مـسـلمـانـي اسـت و عـبـرت آمـوخـتـن، عـامـلي كارساز و مشكل گشا در توانمند ساختن تقواست؛ چنان كه امام علي (ع) در اين باره مي فرمايد:

اِنَّ مـَنْ صـَرَّحـَتْ لَهُ الْعـِبـَرُ عـَمـّا بـَيـْنَ يـَدَيـْهِ مـِنَ الْمـَثـُلاتِ حـَجَزَتْهُ التَّقْوي عَنْ تَقَحُّمِ الشُّبَهاتِ [1] .

كـسـي كـه عـبـرت هـاي پـيشينيان را در پيش چشم آورد، تقوا او را از فرو رفتن در كارهاي مشتبه بازمي دارد.