بـر سـراسـر هـسـتـي، نـظـام عـلت و معلول حاكم است و هيچ رويدادي بي علّت روي نمي دهد. از اين رو، انسان عبرت پذير، با نـگـريستن به هر رويدادي شوم، به جست و جوي علّتش مي پردازد و با يافتن و شناختي درسـت از آن، مـي كـوشـد خـود را از درافـتـادن بـدان بازدارد، از اين رو، امام علي (ع) مي فرمايد:

مَنْ كَثُرَ اعْتِبارُهُ قَلَّ عِثارُهُ [1] .

هر كس بيشتر عبرت گيرد، كمتر مي لغزد.

و ايـن رونـد چـنان پيش مي رود كه چه بسا آدمي را از آلودگي به بيشتر خطاها و گناهان بازمي دارد؛ چنان كه همان امام همام مي فرمايد:

اءَلاِْعْتِبارُ يُثْمِرُ الْعِصْمَةَ [2] .

ميوه عبرت آموختن، ايمني است.