آن كس كه با ديده عبرت به دنيا مي نگرد، به خوبي درمي يـابـد كـه هـمـه مظاهر دنيوي، ناپايدار و فناپذيرند و شايسته آن نيستند كه آدمي عمر گرانمايه خويش را به پايشان بريزد. از اين رو، به اندكي از دنيا بسنده مي كند و مي كوشد دل به آن نبندد. پيامبر بزرگ اسلام در اين باره مي فرمايد:

كـسـي كـه بـا ديـده عـبـرت به دنيا مي نگرد، زندگي اش بسان رؤيايي است كه در آن چـيـزي را مي بيند، ولي لمس نمي كند و با بد شمردن رفتار فريب خوردگان دنيا آنچه را مايه حساب و عذاب است، از دل مي زدايد. [1] .