براي انسان هاي موحّد، چيزي بالاتر از آن نيست كه نعمت وجود را در راه رضاي معبود، به كـار گـيرند و در راه خدا خرج شوند و فدا گردند. آمادگي براي «فدا شدن»، نشانه صـدق انـسـان در راه مـحـبـّت خـدا اسـت. خـدا مـشـتـري جـان هـا ومـال هاست و در برابر آن بهشت مي دهد. [1] اولياي خدا در برابر پروردگار، بـراي خـود هـيـچ شـأنـي قـائل نـيـسـتـنـد و اگـر ديـن الهـي نـيـازمـنـد مال و جان و حتّي آبروي آنان باشد، از نثار آن مضايقه اي ندارند.

حـفـظ ديـن خـدا قـربـانـي مـي خـواهـد. حـسـين بن علي (ع) و ياران و فرزندانش قربانيان اهـل بـيـت در اين راه بودند. حضرت زينب (س) پس از حضور بر بالين سيدالشهداء و در كنار جسد قطعه قطعه او چنين گفت: «اَللّهُمَّ تَقَبَّلْ مِنّا هذَا الْقُرْبانَ» [2] ، خدايا اين قرباني را از ما بپذير. در تعابير ديگري هم از آن حضرت به عنوان «ذبيح» ياد كرده اند، چرا كه او اسماعيلي بود كه در مناي حق شهيد شد و حيات دين را تضمين كرد.

بـراي ملّت ها هم قرباني شدن و قرباني دادن، رمز عزّت و پيروزي است. پيام عاشورا اين است: ملّتي كه در راه «آزادي» گام برداشته و برمي دارد، بايد قربانيان بسياري تـقـديـم آسـتـانِ حـرّيـت كـنـد و اگـر جـامـعـه اي حـاضـر بـه فـداكـردنِ عـزيـزانش در راه عزيزترانش (آرمان و مكتب و آزادي و استقلال) نباشد، هرگز از ذلّت به عزّت نمي رسد. از عظمت قرباني مي توان به جايگاه رفيع و عظيم چيزي پي برد كه قرباني، در راه آن فـدا شـده اسـت. سـيدالشهدا(ع) و شهداي كربلا در راه دين و حق فدا شدند، پس عظمتِ دين خدا از آن آشكار مي شود.