در عـاشـورا بـه كساني برمي خوريم كه مرز نژاد و زبان و قوميت را درنورديدند و خود را بـه شـهـادتكده كربلا رساندند. رنگ، نژاد و زبان، مرزهاي دست ساخته بشر است و در ميان اولياي خدا و در كوي شهيدان اين مرزبندي وجود ندارد. شهيد، شهيد است خواه عرب باشد يا عجم، خواه ترك باشد يا فارس.

اَسـْلَمَ مـرد مـبارزي از ديار ترك بود كه در خدمت امام حسين (ع) قرار داشت. او همچون جَوْن (فـردي سياه پوست) از آن حضرت جدا نشد تا در ركاب او به شهادت رسيد. [1] در برخي از منابع، نام اين شهيد ترك را «واضح» ضبط كرده اند. [2] .

شـهـيـد پـارسي، يكي از كساني بود كه در اردوگاه امام حضور داشت. او فردي به نام «نصر» فرزند «ابو نيزر» بود كه در كنار امام حسين (ع) پرورش يافت و در اين سفر نـيـز هـمـراه امـام حـسـيـن (ع) بـود. او شـجـاع و دليـر و سواري بي نظير بود كه خروش سـواران ايـران را داشـت. بـامـداد روزِ شـهـادت كـه عـازم نبرد شد، چهار پاي اسبش را با شمشير قطع كرد تا پياده بجنگد و آن قدر پايداري كرد تا شهيد گرديد. [3] .

بنابراين، در عرصه كربلا و در قاموس عاشورا، گوناگوني نژاد و ملت را راهي نيست. اختلاف رنگ، زبان و قوميت، مانع دفاع از حريم آزادي، ايمان و عقيده نخواهد بود.