در گرماگرم نبرد در صحنه كربلا يكي از عاشوراييان به نام «ابوثمامه صيداوي» دريافت كه هنگام نماز است. از اين رو به امام (ع) عرض كرد:

مي خواهم در حالي خدا را ملاقات كنم كه اين نماز را نيز به امامت شما به جا آورده باشم.

امام نگاهي به آسمان كرد و فرمود:

ذَكَرْتَ الصَّلاةَ، جَعَلَكَ اللّهُ مِنَ الْمُصَلِّينَ؛

به ياد نماز هستي، خداوند تو را از نمازگزاران قرار دهد.

البـته تشويق امام به اين دليل بود كه ابوثمامه به فكر نماز بود، نه اين كه امام را به ياد نماز انداخت؛ چون به طور قطع امام (ع) نيز در فكر نماز و وقت آن بود.

آن گـاه در حـالي كـه زهـير بن قين و سعيد بن عبداللّه پيش روي امام ايستاده بودند، امام و ياران با وفايش «نماز خوف» به جاي آوردند. اقامه نماز در آن لحظه حساس و خطرناك مـي تـوانـد الگـويي باشد براي رزم آوران صحنه پيكار كه حتي در اوج جنگ و شور و هـيـجـان مـبارزه نبايد از ياد خدا و نماز غافل باشند. چرا كه هدف نهايي مردان خدا حتي در زمان جنگ نيز بندگي خداست.