قـرار گـرفـتـن بـر سـر دو راهـي هـاي دشـوار و انـتـخـاب بـهـتـريـن راه، نـشـانـه كـمـال عـقـل و آيـنده نگري و سعادت خواهي انسان است. نمونه بارز اين انتخاب در حادثه عاشورا، جناب «حُرّ» است كه انتخابگري او جلوه خاصي دارد.

او كه تا صبح عاشورا در لشكر دشمن و يكي از فرماندهان مهم سپاه كوفه بود، خود را مـيـان بـهـشت و جهنّم ديد و بهشت را برگزيد. او خود را به لشكر امام حسين (ع) رساند و بـا تـوبـه و اعـلام نـصـرت و يـاري، در ركـاب حـضـرت جـنـگـيـد تـا بـه شـهـادت رسيد. [1] .

حُسن انتخاب او، اسوه اي جاويد، چهره اي ماندگار و سعادتي پايدار برايش آفريد و از شهداي بلند مرتبه كربلا شد.

بـه راسـتـي، مـسـدود كـردن راه امـام حـسـيـن (ع) كـجـا و فـدا شدن در ركاب امام كجا!؟ چه سـعـادتي بهتر از آن كه امام معصوم (ع) فردي خطاكار را آزادمرد دنيا و آخرت بخواند و با دستمال خود سر او را ببندد تا از خونريزي جلوگيري كند!؟

نـقـش الگـويـي حـر براي ديگران نيز در كربلا به بار نشست؛ او نه تنها خود، بلكه بـرادرش ‍ مـصـعـب، پـسـرش بكير، و غلامش عروه را نيز به اردوگاه شرافت ملحق ساخت. تـوبـه پـذيـري امام حسين (ع) به ما مي آموزد كه پوزش پشيمان را بپذيريم و او را از خود نرانيم.