در مـيـان ياران امام حسين (ع) كساني بودند كه علي رغم كهولت سن و سالخوردگي چون جوانان شاداب و پرشور در عرصه عاشورا حماسه آفريدند. «حبيب بن مظاهر»، يكي از آنان است كه الگوي فضل و كمال، وفاي به عهد و لياقت و كارداني است.

حـبـيـب از دعـوت كـنـنـدگان امام (ع) بود و تا آخرين نفس هم در ركاب حضرت بود تا به فوز عظيم شهادت رسيد و به حق از نمونه هاي وفاكنندگان به پيمان بود.

وي عـلاوه بـر اين كه خود در صحنه كربلا حاضر شد، بيش از ده نفر را نيز با خود به كـربـلا آورد و بـه اردوگـاه امـام فرستاد؛ از جمله برادرش علي بن مظاهر و پسر عمويش ربيعة بن خوط. [1] .

علاوه بر آن، با هماهنگي امام (ع) جمعي از طايفه بني اسد را به پيوستن به لشكر امام فراخواند [2] و بدينسان وظيفه تبليغي خود را به انجام رساند.

حـبـيـب فـرمـانـدهـي بخشي از سپاه امام (جناح چپ) را برعهده داشت. امام هنگام سازماندهي، فرماندهي كل و پرچم را به دست حضرت ابوالفضل (ع) سپرد. فرماندهي سمت راست را مـشخص كرد و پرچم را به دست او داد، اما پس از مشخص كردن فرمانده سمت چپ، پرچم را بـه كـسـي نـداد و فـرمود: اين پرچم نيز صاحبي دارد كه خواهد آمد و او كسي جز حبيب بن مظاهر نبود.

يـكـي از فـضـيـلت هاي حبيب، قرائت بسيار قرآن بود. امام حسين (ع) به هنگام شهادت مي فرمايد:

لِلّهِ دَرَّكَ يا حَبِيبُ لَقَدْ كُنْتَ فاضِلاً تَخْتِمُ الْقُرْآنَ فِي لَيْلَةٍ واحِدَةٍ؛ [3] .

اي حبيب، تو شخص با كمالي بودي؛ در يك شب ختم قرآن مي كردي.

با شهادت حبيب، آثار اندوه در چهره امام آشكار شد و فرمود:

عِنْدَاللّهِ اَحْتَسِبُ نَفْسِي وَ حُماةَ اَصْحابِي؛ [4] .

خودم و ياران با وفايم را به حساب خدا مي گذارم.

اين نشان ازمقام والاي حبيب دارد كه مي تواند الگوي مناسبي فراراه ماباشد.