بـيـعـت كـردن امـام (ع)، يـعـنـي امضا كردن و صحّه گذاشتن روي سنّتي كه معاويه پايه گـذاري كـرده اسـت كـه خـليـفـه پـيـشـين، خليفه بعدي را تعيين كند و اين را نه شيعه مي پـذيـرفـت و نـه سـنـّي؛ زيـرا اهـل تـسـنـن بـعـد از مـردن خـليـفه به وسيله به اصطلاح اهـل حـلّ و عـقـد خـليـفـه تـعـيـيـن مـي كـردند و شيعه هم معتقد بود كه به نصّي كه از طرف پـيـامـبر(ص) رسيده است بايد عمل كرد. از اين رو، اين سنّت كه خليفه اي پسر خودش را بـه عـنـوان وليّ عـهـد مسلمين تعيين كند در اسلام سابقه نداشت و بيعت كردن امام (ع) امضا كردن سنّتي بود كه براي اولين بار به وسيله معاويه پايه گذاري مي شد.