پـيـامـبـر اكـرم (ص) مـردمـي را كـه در جـوّ جاهليت، با ظلم و تبعيض، بي عدالتي، بي رحـمـي و بـي عـاطـفـگـي مـطـلق خـو گـرفـتـه بـودنـد، در مـدت ده سال به آغوش اسلام دعوت كرد و براساس ‍ خطوط ياد شده تحت تربيت قرار داد.

بـديـهـي اسـت كـه ايـن مـدّت بـراي ايـن كـه پـيـامـبـر(ص) بـتـوانـد آنـان را متحوّل كند و اسلام و آموزه ها و تربيت اسلامي را در اعماق جانشان نفوذ دهد؛ به طوري كه آنـهـا نيز بتوانند به نوبه خود در ديگران همين تأثير را بگذارند، زمان كمي بود. از طرفي پس از رحلت پيامبر(ص) نيز مردم پي در پي مسلمان مي شدند، و بنابراين لازم بود كه كسي رسالت پيامبر و خطوط ترسيم شده ايشان را تداوم بخشد و مرجع ديني و مـربـّي مـردم بـاشـد. از ايـن رو، مـسـأله وصـايـت و جـانـشيني آن حضرت ضرورت يافت [1] و چـنـيـن شـخصي كه بتواند از عهده اين مسؤوليت بزرگ برآيد، كسي جز امام علي (ع) نبود.

پـيـامبر اكرم (ص) همه مسائل اسلامي را به امام علي (ع) تعليم داد و او را به عنوان يك عـالم فـوق العـاده و تعليم يافته از سوي خود و ممتاز از همه اصحاب خويش و كسي كه حتي مثل خودش خطا و اشتباه نمي كند به مردم معرفي كرد و فرمود: اي مردم! بعد از من در مسائل ديني هر چه مي خواهيد سؤال كنيد از وصيّ من و اوصياي من بپرسيد. [2] .

ايـن گـزيـنـش به نصب الهي صورت گرفت و آيات متعدد و روايات فراوان در اثبات آن وارد گـرديـد كـه بـحـث تـفـصـيـلي از آن بـه كـتـاب هـاي مـربـوط بـه مـوضـوع امـامـت موكول مي شود.