بازگشت

توصيه به خطبا و نوحه سرايان و عزاداران


لازم است در نوحه ها و اشعار مرثيه و اشعار ثناي از ائمه حق عليهم سلام الله بطور كوبنده فجايع و ستمگري هاي ستمگران هر عصر و مصر يادآوري شود و در اين عصر كه عصر مظلوميت جهان اسلام بدست آمريكا و شوروي و ساير وابستگان به آنان و از آن جمله آل سعود اين خائنين به حرم بزرگ الهي لعنت الله و ملائكته و رسله عليهم است بطور كوبنده يادآوري و لعن و نفرين شود. [1] .

اهل منبر ايدهم الله تعالي كوشش كنند در اينكه مردم را سوق بدهند به مسائل اسلامي و مسائل سياسي - اسلامي، مسائل اجتماعي - اسلامي و روضه را دست از آن برنداريد كه ما با روضه زنده هستيم. [2] .

گويندگان پس از اينكه مسائل روز را گفتند، روضه را همانطور كه سابق مي خواندند و مرثيه را همانطور كه سابق مي خواندند بخوانند و مردم را مهيا كنند براي فداكاري. [3] .


در آخر منبر روضه را بخوانند و زياد بخوانند، دو كلمه نباشد همانطوري كه در سابق عمل مي شد، روضه خواني بشود. مرثيه گفته بشود، شعر و نثر در فضائل اهل بيت و در مصائب آنها گفته بشود تا اين مردم مهيا باشند، در صحنه باشند، بدانند كه ائمه ما تمام عمرشان را صرف براي ترويج اسلام كردند اگر آنها يك سازش مي خواستند بكنند، همه جهات مادي برايشان مهيا بود لكن خودشان را فداي اسلام كردند و با ستمكاران سازش نكردند. [4] .

اينجا بايد يك سخني هم در خصوص عزاداري و مجالسي كه بنام حسين بن علي بپا مي شود بگوئيم ما و هيچ يك از دينداران نمي گوئيم كه با اين اسم هر كس هر كاري مي كند خوبست چه بسا علماء بزرگ و دانشمندان بسياري از اين كارها را ناروا دانسته و به نوبت خود از آن جلوگيري كردند چنانچه همه مي دانيم كه در بيست و چند سال پيش از اين عالم عامل بزرگوار مرحوم حاج شيخ عبدالكريم [5] كه از بزرگترين روحانيون شيعه بود در قم شبيه خواني را منع كرد و يكي از مجالس بسيار بزرگ را مبدل به روضه خواني كرد و روحانيين و دانشمندان ديگر هم چيزهائي كه بر خلاف دستور دين بوده منع كرده و مي كنند. [6] .


بايد بدانيد كه اگر بخواهيد نهضت شما محفوظ بماند، بايد اين سنت ها را حفظ كنيد. البته اگر چنانچه يك چيزهاي ناروائي بوده است سابق و دست اشخاص بي اطلاع از مسائل اسلام بوده، آنها بايد يك قدري تصفيه بشود لكن عزاداري به همان قوت خودش بايد باقي بماند. [7] .

اين دستجات با آن عظمت (البته جهات غير شرعي اش بايد حساب بشود بايد جهات شرعي محفوظ بماند) اين دستجات با آن عظمت، با آن محتوا همه جا، كي مي تواند يك همچين اجتماعي درست كند. [8] .



پاورقي

[1] (بيانات امام در ديدار با جمعي از روحانيون- 25 / 8 / 58)، صحيفه نور، ج 10، ص 217.

[2] وصيت نامه سياسي- الهي، صحيفه نور، ج 21، ص 173.

[3] (بيانات امام در جمع وعاظ و خطباي مذهبي- 14 / 8 / 59)، صحيفه نور، ج 13، ص 158.

[4] (بيانات امام در جمع گويندگان، وعاظ و خطباي مذهبي و اعضاي انجمن اسلامي شهرداري تهران- 4 / 8 / 60)، صحيفه نور، ج 15، ص 204.

[5] آيت الله العظمي حاج شيخ عبدالکريم حائري يزدي (1355-1276 ه.ق) از فقيهاي بزرگ و مراجع تقليد شيعه در قرن چهارده هجري است. وي پس از تحصيلات مقدماتي به نجف و سامراء سفر کرد و در آنجا از درس استاداني چون ميرزاي بزرگ شيرازي، ميرزا محمد تقي شيرازي، آخوند خراساني، سيد کاظم يزدي و سيد محمد اصفهاني فشارکي بهره گرفت. در سال 1332 ه.ق به اراک آمد و در سال 1340 ه.ق به قم مشرف گرديد به اصرار بزرگان آن سامان و پس از استخاره در آنجا رحل اقامت افکند و حوزه علميه‏ي قم را تأسيس کرد. در حوزه‏ي درس ايشان عالماني بزرگ تربيت شدند که حضرت امام خميني (س) در صدر آنان جاي دارند. از آثار اوست: «دررالفوائد» در اصول، «الصلوة»، «النکاح»، «الرضاع» و «المواريث» در فقه.

[6] (بيانات امام در جمع گويندگان، وعاظ و خطباي مذهبي و اعضاي انجمن اسلامي و شهرداري تهران- 4 / 8 / 60)، صحيفه نور، ج 15، ص 205.

[7] (کشف الاسرار، ص 173).

[8] (بيانات امام در جمع گويندگان، وعاظ و خطباي مذهبي و اعضاي انجمن اسلامي شهرداي تهران- 4 / 8 / 60)، صحيفه نور، ج 15، ص 204.