هر چه روز عاشورا سيدالشهداء سلام الله عليه به شهادت نزديكتر مي شد افروخته تر مي شد و جوانان او مسابقه مي كردند براي اينكه شهيد بشوند، همه هم مي دانستند كه بعد از چند ساعت ديگر شهيدند. مسابقه مي كردند آنها، براي اينكه آنها مي فهميدند كجا مي روند، آنها [1] مي فهميدند براي چه آمدند، آگاه بودند كه ما آمديم اداي وظيفه ي خدايي را بكنيم، آمديم اسلام را حفظ بكنيم [2] .

مي بينيد كه در بعض روايات هست كه حسين بن علي سلام الله عليه هر چه به ظهر عاشورا نزديكتر مي شد افروخته روتر مي شد، رويش


افروخته تر مي شد [3] .

براي اينكه مي ديد كه جهاد در راه خداست و براي خداست و چون جهاد براي خداست، عزيزاني كه از دست مي دهد از دست نداده است، اينها ذخايري هستند براي عالم بقا. [4] .

در خبر شهادت حضرت سيدالشهداء - عليه السلام - وارد است كه حضرت رسول - صلي الله عليه و آله و سلم - را در خواب ديد. حضرت فرمود به آن مظلوم كه از براي تو درجه اي است در بهشت. نمي رسي به آن مگر به شهادت [5] [6] .


حضرت علي بن الحسين سلام الله عليه در آن بحبوحه كذايي كه بود راجع به اينكه همه اصلا مقدر است كه بايد كشته بشويد، اينطور نقل مي كنند اهل منبر كه عرض كرد به امام عليه السلام كه «اولسنا علي الحق» ما بحق نيستيم؟ فرمود چرا، گفت پس چرا بترسيم از مردن «فاذا لا نبالي بالموت» وقتي ما بحقيم. [7] [8] .

سيدالشهداء در همان ظهر عاشورا كه جنگ بود و آن جنگ بزرگ بود و همه در معرض خطر بودند وقتي يكي از اصحاب گفت كه ظهر شده است فرمود كه ياد من آورديد نماز را و خدا تو را از نمازگزاران حساب كند و ايستاد در همان جا نماز خواند. نگفت كه ما مي خواهيم جنگ بكنيم، خير، جنگ را براي نماز كردند [9] .


رضاي خدا را در نظر داشته باشيد و خودتان را بنده خدا بدانيد كه هر طور پيش بياورد آنطور را راضي هستيد، همانطوري كه بندگان خالص خدا، اولياي معظم خدا اينطور بودند هر چه براي سيدالشهداء (به حسب روايت) نزديك مي شد ظهر عاشورا و جوان هايش يكي يكي از بين مي رفتند صورتش افروخته تر مي شد براي اينكه مي ديد رو به مقصد دارد مي رود [10] .

جوانان رزمنده و شجاع ارتش و سپاه و ساير قواي مسلح پيروان شهيد جاويدي هستند كه تاريخ مي گويد هر يك از جوانان و ياران او كه به شهادت مي رسيدند رخسار مباركش افروخته تر و آثار شجاعت و تصميم در او بارزتر مي گرديد. [11] .