من همين اندازه - به وسيله ي اين خامه ي ناتوان - فرياد مي زنم كه اي مدعيان مسلماني به كمك محرومان بشتابيد؛ و اي معتقدان به خدا، آنان را حذف نكنيد؛ و اي باورداران به قبر و قيامت، لختي به مشكلات آنان بينديشيد؛ و اي امت قرآن، اقامه ي قسط و عدل را و تأمين زندگي سالم براي همه ي افراد را، در پناه قسط و عدل، وجهه ي همت خويش سازيد؛ و اي انقلاب كردگان انقلابي باشيد، شايد بدينگونه خدا از ما راضي گردد، و دل امام زمان «ع» شاد شود، و آبروي دين خدا محفوظ ماند، و جامعه دستخوش


تزلزلهاي زيانخيز نگردد؛ و تا خداوند رحمان، تاريكيهاي سختتر از جهنم قبر و قيامت ما را، با نور حاصل از اين عمل صالح و فريضه ي بزرگ (رسيدگي به خلق خدا و خدمت به آنان)، به روشني بدل سازد، و راهي به سوي نجات و رهايي، در آن گذرگاههاي مخوف و پرگرفتاري، در پيش همه ي ما بگشايد. [1] .

مجلس و وكلا بايد نسبت به اين وظيفه ي بسيار مهم همواره حساس باشند و احساس مسئوليتي خدايي و سنگين كنند. دولتمردان و مسئولان بايد در راه انجام دادن دقيق و آماري اين وظايف از هيچ كوششي دريغ نورزند، [2] بلكه نبايد تا به انجام تكليف يقين پيدا نكرده اند آرام داشته باشند. و ثروتهايي كه


در واقع متعلق به اين قشرهاست بايد به خود آنان باز گردد. صدقه سري دادن مطرح نيست، تأمين آبرومند و در سطح ديگران - كه منظور اسلام است - مقصود است.

در اين باره نخست بايد - به پيروي از پيامبران خدا - جريان «استثمار» و محروميت آفريني را از ميان برد، و با محروميت آفرينان و فقر پراكنان در جامعه يعني متكاثران و سرمايه داران و اترافگرايان و مصرف پرستان در افتاد، و ريشه ي اهريمني آنان را بركند، و دست اين پرستندگان زر و سيم و درهم و دينار را (به نص احاديث) و اين پديد آورندگان فقر و رواج دهندگان حرمان را (به نص احاديث)، از سر مظلومان اقتصادي و محرومان معيشتي و بي نصيبان و حذف شدگان و به حساب نيامدگان [3] كوتاه كرد. بايد اينچنين خدايي عمل كرد، و از علي «ع» پيروي نمود، و حق محرومان را از حلقوم محروميت آفرينان بيرون كشيد، و به دست خود صاحبان حق رسانيد، يا به سود آنان - به دست مردمي امين، و نه از سرمايه داران - به كار انداخت. بايد نظام اقتصادي ناسالم موجود را سالم ساخت، تا مشكل ظلم و فقر و سقوط... راهي به سوي حل شدن بيابد، و در درون زندگيها نسيمي از احكام قرآن بوزد، و آبروي دين خدا - كه امروز براي امتحان ما دردست ما قرار گرفته است - مصون ماند، و جامعه نشاني از «جامعه ي جعفري» پيدا كند، و محرومان حس كنند كه در پناه «قرآن» زندگي مي كنند، و هيچگاه بي پناه


نيستند، و در دست ستمگران قاروني و اشراف فرعوني اسير نمي مانند، و جاهليت سفياني، به نام اسلام رجعت نخواهد كرد. [4] .