باري، سائلان دوره گرد و خياباني و همجنين ديگر نيازداران و مستمندان، بايد تكليفشان روشن شود، و نشان داده شود كه برخورد قرآن - اين كتاب زندگي آفرين - با آنان چيست؟ و نگاه اسلام به آنان كدام است؟ اين حقايق بايد روشن شود، و هنوز روشن نشده است. حذف انسان، يا فراموش كردن او، از منطق قرآن محمدي نيست. علي «ع» حضور يك سائل بكف (پيرمردي مسيحي و از كار افتاده) را در جامعه ي اسلامي تحمل نكرد، و فوري دستور داد تا براي او از بيت المال جيره معين كنند. [1] اين است اسلام، اين است تشيع. وآي ولايتيها! اين است ولايت. و اين است پيروي از محمد و آل محمد «ص»!

بايد به وضع يادشدگان رسيدگي شود: افراد كارآمد آنان به كار گمارده شوند؛ اطفال و نوجوانان آنان از تربيت و فرهنگ برخوردار گردند، و براي ياد گرفتن اعتقادات و دستورهاي ديني و مسائل شرعي فرصت و امكانات لازم در اختيارشان قرار داده شود، و زنان و دخترانشان با تكاليف ديني خود آشنا گردند، و از سعادت عمل به احكام نوراني اسلام و برخورداري از «رحمت محمديه» محروم نگردند، و براي حفظ عفت و سلامت خويش كمك شوند. و دست كم، قدرت و فرصت خواندن قرآن


و مفاتيح [2] و رساله ي عمليه و امكان خريد آنها را داشته باشند. مگر اين بينوايان و مستمندان، اين قربانيهاي تهيدستي و بيماري و بيسوادي، و اين محرومان از تعليم و تربيت و كتاب و سواد و هدايت و ارشاد لازم و بموقع، اين فراموش شدگان مظلوم و اين از - چشمان همه افتادگان محروم، و خانواده هاشان و اطفالشان، جزء امت محمد «ص» نيستند؟ مگر از شيعيان اميرالمؤمنين «ع» نيستند؟ مگر انسان و بنده ي خدا نيستند؟ و مگر جزء رعيت امام زمان «ع» به شمار نمي آيند؟ [3] مگر قلب رئوف ولي خدا، حجت بن الحسن المهدي «ع»، از فقر و حرمان و درد كشيدن و رنج ديدن آنان رنج نمي برد، و مگر از دور ماندن آنان از تعليم و تربيت ديني غم نمي خورد؟ امام صادق «ع» اينكه يك جوان شيعه را ببيند كه معالم دين را نياموخته باشد تحمل نمي كند، [4] آيا امام زمان چه؟