در چگونگيي كه ياد شد، امام علي «ع» - مرزبان بزرگ ارزشهاي الهي، و تجسم والاي حقيقتهاي نامتناهي - به فرياد مي رسد، و با نظر به گستره ي همه ي سده ها و عصرها، بصراحت مي گويد: «ان دين الله لا يعرف بالرجال دين خدا با مقياس شخصيتها شناخته نمي شود»؛ «بل بآية الحق، دين خدا با خود حق و معيار آن شناخته مي شود». يعني مثلا بنگر كه دين درباره ي عدالت چه مي گويد، و گفته ي دين را بياموز و معيار دين را بشناس، آنگاه قضاوت كن؛ يا ببين دين درباره ي قضاوت چه گفته است، درباره ي كرامت انساني چه گفته است، درباره ي دفاع از محروم چه


گفته است [1] و... اينها را يار بگير، تا بداني كه با خود دين مشكلي نداري، مشكلي كه داري با اجراي دين است، با پشت كردن مجريان به اميال و رو كردن آنان به اهداف است يا عكس آن. پس سرمايه ي سعادت ابدي خويش را از دست مده، و نماز را ترك مكن، و از دايره ي دينباوران و خداجويان پاي بيرون منه، و در جرگه ي غافلان و بي دينان و بي عملان درميا... كائنات به خدا متوجهند، تو توجه خويش را از خدا باز مگير... همه ي هستي از خدا و محبت خدا و ياد خدا بهره مي برند تو خود را بي نصيب مساز...